بعد از یازده سال بازخوانی یک یادداشت

ستیز با توهم عجیب رسانه ای!

به گزارش گروه فرهنگ، هنر و رسانه پایگاه خبری گفتمان فارس، «پویا محسنی» روزنامه نگار در یادداشتی به‌عنوان «ستیز با توهم عجیب رسانه ای!» آورده است؛

هر کار می کنم که نگویم نمی شود انگیزه سکوت فراهم نمی شود بیشتر ما که به بعضی رسانه ها دسترسی داریم؛ بعد از مدتی گرفتار توهم عجیبی می شویم و فکر می کنیم ما که می توانیم فلان حرف را در روزنامه و مجله و سایت و خبرگزاری بنویسیم و دست جماعت بدهیم ؛ لزوما از بقیه بیشتر می فهمیم.

بعضی از دوستان و همکاران ما حتی گمان می کنند اصل چیزی هست که آنها می گویند و حتی بعد از آنکه معلوم میشود چه حرف های اشتباه ی گفته و نوشته اند کوتاه نمی آیند و به حرفشان ادامه می دهند.

تازه اینها را برای جماعت که دستی در رسانه دارند بیان کردم که یک قشری هم هستند که از رسانه و رسانه ای بودن سو استفاده میکنند و به آنان کاسبان رسانه گفته میشود که در اینجا به آنان نمی پردازم.

این همان توهم عجیب و غریبی است که دسترسی به رسانه ها برای بعضی از ما ایجاد کرده است.

آن وقت فکر می کنیم چیزی که می گوییم یا می نویسیم باید جایگزینی چیزی شود که هست و بعضا با ادبیاتی نامتعارف بر جماعتی که به حرف ما اعتنا نمی کنند می شوریم و تا از اریکه قدرت به زیر شان نکشیم یا تهدیدشان نکنیم ول کن نیستیم!

غلبه این توهم بر بعضی از ما چنان است که فکر می کنیم قرار است ما افراد (مدیران و مسوولان ) را عزل و نصب کنیم!

یا قرار است ما اینان را بزرگ و کوچک کنیم! و در صورت لزوم برای مردم نسخه بپیچیم. در صورتی که این توهم را شاید روش اشتباه ارتباط و تعامل مدیران روابط عمومی ها یا رسانه- قدرت برای ما پدید آورده است.

در فضای که مخاطب اسم و عددی است برای درج در شناسنامه نشریه یا رسانه یا استفاده از آن مذاکرات برای گرفتن آگهی یا رپرتاژ یا درآمد زایی انگار راهی جز این نیست. اما میشود و می توان و باید رسانه واقعی را از بولتن روابط عمومی ها و طیف و جناح بندی و برعکس تشخیص داد ، میشود در دوره جدید که شهروند – خبرنگار جای خود را باز کرده است با ارتقا دانش رسانه ای راهی برای حذف این سو استفاده کنندگان از رسانه پیدا کرد.

در زمانی که پیمانکاران رسانه ای با قدرت هر چه تمام صاحبان فکر و اندیشه را در حوزه رسانه به کناری می زنند و با لابی های قدرت شان منافع کشور یا استان را نادیده می گیرند نباید توقعی داشت که رکن چهارم دموکراسی باشیم و زمینه توسعه همه جانبه را فراهم سازیم.

اما واقعیت غیر از آن است که خیلی از ما در مسیر توهم عجیب رسانه ای گمان کرده ایم. در اطراف ما آدم های زیادی زندگی می کنند که البته اقسام مختلفی دارند. مردمی که زندگی ، رفت و آمد و کسب و کارشان را از همه ما بهتر بلدند.

روش رفتار در خانواده هائ شان را می شناسند بدون اینکه خبرنامه هائ ما ( روزنامه یا سایت یا نشریات ) را بخوانند و در حوزه های اجتماعی و فرهنگی – حتی ضریب رفتارهای سیاسی – از بسیاری از ما سال ها جلوترند.

هر چه می کنیم ، نمی توانیم از این جماعت وسیع چشم بپوشیم و به دسته های مغرور و رفقای رسانه یا روابط عمومی مان توجه کنیم که سال های طولانی است بعضا برای دغدغه هائ شخصی خودشان کار می کنند.

گام نهادن در این راه و همرنگ جماعت نشدن بسی سخت و دشوار است؛ اما همیشه نتیجه هائ بزرگ از میان کارهای سخت و دشوار بیرون می آیند.